Wat begon als een hobby, is blijven leven.
Wat begon uit nieuwsgierigheid, werd gevoed door die nieuwsgierigheid.
Mijn eerste gedichten waren voor het overgrote deel een verzameling niet-rijmende onafgewerkte zinnen. Ik pende stiekem op een cursusblok die ik van m’n zakgeld had gekocht in het schoolwinkeltje. De cursusblok werd bewaard in een map onder bed.
Vaak waren het niet eens gedichten, maar een blad gevuld met ideeën, met samenraapsels en met flarden.
De avond erna herlas ik de krabbels, ik knutselde en speelde, vaak 3 of 4 of nog meer stukjes tekst.
Meestal ontevreden, want, zo had ik als 8- of 9-jarige geleerd: een gedicht hoorde te rijmen. Een gedicht hoorde logisch in mekaar te zitten.
Ik wou wat vertellen, maar ik vond de woorden niet.
Op m’n 18 jaar heb ik het grootste deel vernietigd. Het overgebleven deel is verloren geraakt.
Op m’n 32e herbegon ik het schrijven.
Niet-rijmende en rijmende gedichten wisselen elkaar af. Vloeiend, logisch, goed klinkend.
Het begon rustig, kabbelend.
Het kwam vanzelf. Zomaar.
Het kriebelde om te publiceren. 2012 is niet 1998. Internet, sociale netwerk-sites, …
De eerste publicatie deed schrikken en leverde positieve reacties op. Het deed goed en inspireerde om verder te gaan. Ik creëerde teksten die de lezer moesten aanzetten tot nadenken.
De teksten hebben mezelf aangezet tot nadenken.
Daardoor ontdekte ik een verhalen-website. Dat was het, dacht ik.
Want ik wou ook vertellen, ook schrijven, maar wat ik kwijt wilde, paste niet in een gedicht. Het lukte niet.
Ik zat vast.
Maar bleef schrijven. Het werd een kortverhaal. Tien delen. Ik wist niet waar het ging uitkomen. Het kwam vanzelf. Het kwam goed.
U kijkt nu naar de volgende stap: Krabbat.be. Een schuilnaam, met een diepe betekenis. Deze komt later aan bod. U vindt hier nu alvast een selectie van mijn werk van de afgelopen 2 jaar.
Het begon als een hobby. Het leeft nog steeds.
Het begon uit nieuwsgierigheid. Het is de voeding voor de nieuwsgierigheid.
Krabbat