Eerder gepubliceerd als “Kerstdag”.
Omdat het beeld zich afspeelt op een kerstdag, in een station, 2 jaar geleden.
Het beeld heeft me diep ontroerd. Ook vandaag nog…
Hemel zonnig en blauw
Gevoel zacht en lauw
Zachte zucht, haast windstil
Kriebelende levenswil
De wijzers bewegen niet
De stationsklok is even geen wijspiet
Twee jongens. Hand in hand op het perron
Glimlachend. Genietend van de morgenzon
Dicht tegen elkaar aan
Ingetogen en spontaan
Warm ingepakt, capuchon met een valse kat of vos
Knappe kerels. Ontsnapt uit het sprookjesbos
Stiekem maken ze me vrolijk
Automatische gimlach, zo heerlijk
Ze slenteren, ze komen dichterbij
De één knikt dag, kijkt vrolijk en blij
Ze wandelen traag. Zacht pratend
Steeds hand in hand, niet loslatend
Verderop gaan ze zitten op een bank
De één flaneert zich tegen de ander z’n flank
Hij steunt en ligt, verzwolgen in z’n armen
Met heel hun lijf elkaar liefdevol verwarmen
De stilte kijkt met me mee
De koude zon gluurt gedwee
De één kijkt nog steeds blij en vrolijk
De ander zit. Onbeweeglijk
Hij kijkt recht voor zich uit
Eén oog gluurt scheef vooruit
Een donker oog. Diep en elegant bij z’n Zuiderse tint
Een fel glinsterend oog, vol goesting en welgezind
En één gesloten oog
Geen toeval, geen knipoog
terug naar ‘Het plushe konijn’ -|- verder naar ‘Het groene mannetje’