Ik wou een verhaal vertellen.
Mijn verhaal was nog niet af. Maar ik kon er de vinger niet op leggen.
Wanneer is iemands verhaal ‘af’?
En toch.
Met gedichten kun je ook wat vertellen.
Ik heb er al een paar. Zal ik er eentje voorlezen?
Het kriebelt.
Meer! Ja. Meer, dat was het woord. Meer!
Het ging leven, onderhuids, onhoudbaar, wervelend.
Ook mijn leven wervelde. En wervelt.
Iemand vroeg, nee, stelde voor: Kom er wat over vertellen. Je kan het wel. En, geef toe, het zal lezen en luisteren als een boek.
Overtuigd?
Soms leest een leven als een boek. Hoofdstuk na hoofdstuk. Reis na reis. Belevenis na belevenis.
Wat als je een gevoel niet kunt benoemen, laat staan er over schrijven?
Wat als de schrijver de woorden niet vind?
The show must go on.
Ik sprokkelde enkele gedichten. Verhalen, impressies, suggesties.
Veronderstellingen.
Voor één keer met permissie.
De bundel bracht ik voor publiek, april 2015, op uitnodiging van Symbolik in Brugge.
Lees mee: inleiding