When life knocks you down
Roll over
And look at the stars
Hey, mémé, ‘t is Dominique.
Ja.
Het is een tijd geleden. Ik weet het.
Het is geleden van toen we afscheid namen van Ronny, mijn papa, en jouw zoon.
Dag mémé.
Het afscheid van papa is blijven hangen. Omdat het voor mij nooit een afscheid was. Het was voor mij een begin, een kennismaking.
Een kennismaking met.
Mja, met wat? Of met wie?
Om dat te vertellen… Ik zocht lang naar woorden. En de woorden kwamen, maar de betekenis liet op zich wachten.
De boodschap zag ik niet.
Ik was er nog niet.
Ik wachtte. Het wachten wachtte. Het wachten werd stilte. De stilte werd dagen. De dagen waren stille dagen. De stille dagen werden eenzame avonden. De eenzame avonden werden nachten.
En het werden weekends. En de weekends werden weken. De weken werden maanden. De maanden werden jaren.
De tijd verstreek.
Gleed weg.
In stilte.
Zonder woorden.
Een paar weken geleden, na jaren stilte, zocht ik contact. Een eerste stap.
Ik kreeg te horen dat je ziek was. Een fase in het ziek zijn waarbij men inschat: Dominic jong, mémé gaat jou niet meer herkennen.
Niet meer herkennen.
Een eerste stap. En ik sta meteen stil.
Ineens staat de tijd stil.
Na jaren van stilte.
Zonder woorden.
When life knocks you down.
Wanneer het leven je doet stilstaan.
Het is een paar weken geleden, vorige maand, half september. Ik herinner me die dag:
Het is een zonnige, mooie warme dag. Eentje zoals we dat nog nooit hadden in september. Klimaat en verandering enzo. Alles verandert.
Een dag met een blauwe hemel. Zon hoog en stralend. Een mooie, helder lange avond kondigt zich aan.
Hoe kan dat.
Hoe kan je op zo’n dag, zo’n mooie dag en zo’n avond, ineens zo stil staan?
Beweegloos.
Machteloos.
When life knocks you down.
Als het leven je doet stilstaan.
De dag glijdt weg. Het wordt avond. De zon gaat onder. En het wordt donker. De eerste sterren worden zichtbaar.
En ik ga zitten.
Buiten, in het gras.
Niets of niemand rondom me.
Ik ben alleen.
In stilte.
En ik ga liggen. Op mijn rug.
En ik kijk. Ik kijk omhoog. Ja, als je op je rug ligt in het gras, en je kijkt, dan kijk je omhoog.
Vanzelf.
Intuïtie.
Dat komt uit mezelf.
Ik zie de hemel.
Alles donker, duister, zwart, met hier en daar een puntje licht, een stipje dat fonkelt.
Alsof daar een lichtje zit.
Alsof dat fonkelen een boodschap is.
Een boodschap.
Om de stilte te doorbreken.
When life knocks you down
Fall over
And look at the stars.
Wanneer het leven je overvalt en je doet stil staan.
En je valt achterover.
Kijk dan ook eens naar de sterren.
De sterren zijn er altijd geweest. Maar hebben we ze ooit gezien?
Het fonkelen is er altijd geweest. Maar hebben we hun boodschap gelezen?
Het is die avond, in het gras, onder de sterrenhemel dat ik dacht:
Hé. Als papa daar ergens is, wat zou zijn boodschap zijn? Wat zou hij mij willen vertellen?
Mémé.
Wat wil ik jou vertellen?
Ik wil jou graag bedanken. Voor het moois en het goede dat je ons hebt gebracht.
Ik wil je graag bedanken. Omdat je er voor zorgde dat ik een papa had, waar ik veel van geleerd heb.
Ik heb de laatste jaren kennis gemaakt met mezelf. Met het moois dat in me zit, dat vroeger nooit een kans had gekregen.
Ik geloof dat dat moois van papa komt.
En van jou.
Het begon voor mij met zijn afscheid, dat geen afscheid was, het was het begin.
Het begin van de zoektocht naar mezelf, kennismaking met.
Mezelf.
Ik zocht naar een boodschap.
Ik volgde mijn intuïtie. Vanzelf.
Ik vond de boodschap, verstopt in het fonkelen van de sterren.
Wanneer het leven je doet stil staan.
En je valt achterover.
Kijk dan ook eens naar de sterren.
Ik wilde je dat graag vertellen, mémé, en dankjewel zeggen.
Dank je wel, mémé, het gaat je goed.
Vanwege Dominique.
Alle werk op deze website is eigen werk en beschermd door copyright.
(c) 2014-2023.